Daarom zoeken wij geen snelle fix, maar transformatie van binnenuit. Niet als slogan, maar als werkvorm: in leiderschap, cultuur, teams en professionaliteit. We kijken psychodynamisch en systemisch en interveniëren midden in het echte werk—daar waar het spannend wordt, waar patronen zich herhalen, waar gesprekken worden vermeden of juist escaleren, en waar besluitvorming stolt. Juist in die bedding kan er iets verschuiven: van reactief naar bewust, van controle naar eigenaarschap, van gedoe naar volwassen samenwerking.

In datzelfde krachtenveld krijgt AI een plek die je niet kunt wegzetten als “gereedschap”. AI is onderdeel van hoe betekenis wordt gemaakt en hoe invloed en besluitvorming zich verdelen—soms subtiel, soms bruut zichtbaar. Het versterkt wat al aanwezig is: blinde vlekken én scherpte, snelheid én schijnzekerheid, inclusie én uitsluiting. Wie AI toevoegt zonder de onderstroom te lezen, bouwt vaak een extra laag rationaliteit bovenop oude spanningen; wie het wél meeneemt, kan technologie inzetten als spiegel én versneller van volwassen keuzes.

Onze rol daarin is helder: gids, spiegel en tegenspreker. We lopen mee, stellen vragen die niet altijd comfortabel zijn, en helpen je het patroon achter het probleem te zien—zodat je andere handelingspatronen kunt kiezen. Het eigenaarschap blijft altijd bij jou en je organisatie; wij versterken het vermogen om zelf te kijken, te dragen en te sturen. In mijn werk beweeg ik daarbij in verschillende rollen, afhankelijk van de vraag, de fase en het spanningsveld waarin jullie je bevinden. De kern verandert niet: scherp zicht op bovenstroom én onderstroom, in een wereld waarin technologie volwaardig meespeelt. Wil je voelen hoe dit er in jouw praktijk uit kan zien, lees dan verder.

Wij zien organisaties als levende systemen. Strategie, structuur, governance, processen, cultuur én digitale infrastructuur zijn geen losse onderdelen, maar uitdrukkingen van wat er onderliggend speelt. Wat aan de bovenstroom zichtbaar wordt—reorganisaties, nieuwe besturing, leiderschapsprogramma’s, cultuurtrajecten, AI-implementaties—staat altijd in verbinding met de onderstroom: angst, rouw om het oude, controlebehoefte, het verlangen erbij te horen, en de vraag wie mag spreken en wie niet.

Daarom werken we psychodynamisch én systemisch. Psychodynamisch: we nemen de innerlijke logica serieus—verdediging, projecties, overdracht, loyaliteiten—die gedrag en samenwerking sturen. Systemisch: we kijken naar het geheel—rol en mandaat, historie, krachtenveld, governance en toezicht. Individueel gedrag lezen we nooit los van het systeem waarin het ontstaat.

HUMAN–AI is voor ons geen apart thema, maar een lens die overal doorheen loopt. Data en AI bepalen steeds vaker wie wat ziet, wie wat mag weten, wie beslist, en wat als “logisch” of “waar” voelt. Technologie draagt dus ook macht, normen en blinde vlekken. We kijken daarom niet alleen naar mensen en structuren, maar óók naar de systemen die tempo, gesprek en keuzes mede sturen. AI is hulpmiddel én spiegel: wat zegt onze technologie over wat hier werkelijk belangrijk is?

Onze interventies volgen één beweging: kijken, duiden, kiezen, oefenen. We beginnen met kijken—diepte-interviews, observaties van cruciale overleggen, analyse van het krachtenveld en het digitale landschap, casuïstiek waar het echt schuurt. Onderzoek is bij ons nooit neutraal: al vragend verandert het perspectief.

Daarna duiden we: we formuleren hypotheses over onderstroom, patronen en systemische logica, inclusief de rol van technologie. We spiegelen die terug in gesprekken met bestuur, leiders, teams en professionals—niet als oordeel van buitenaf, maar als uitnodiging om preciezer te worden: wat herkennen jullie, wat niet, en wat durven we nu wél uit te spreken?

Van daaruit ontstaat keuze: welke beweging is nú nodig, en waar begint die—bij governance, bij het leiderschapscollectief, bij sleutelteams, of in het primaire proces? We helpen scherp te focussen: liever minder interventies die diep in het echte werk ingrijpen, dan een brede waaier aan losse activiteiten naast de lijn.

Tot slot oefenen we—altijd in de praktijk. Werkconferenties rond echte dilemma’s. Leiderschapslabs waarin de groep zelf materiaal is. Teamsessies op concrete conflicten, fouten en doorbraken. Ontwikkeltrajecten gekoppeld aan de agenda van morgen. Sessies waarin we samen “onder de motorkap” van systemen en AI kijken. Korte leerloops na spannende momenten, in plaats van eenmalige heidagen.

In al dat werk nemen wij een heldere positie in: gids, spiegel, tegenspreker. We brengen taal, structuur, scherpte en bedding. En tegelijk blijft het eigenaarschap waar het hoort: bij de organisatie, de leiders, de teams en de mensen zelf. Transformatie van binnenuit laat zich niet uitrollen; ze vraagt om de moed om jezelf en je systeem onder ogen te zien—juist wanneer technologie uitnodigt tot versnellen en verdoven.

Dat is de kern van DBVP: samen vertragen op de juiste plekken, zodat mens, organisatie en AI in een volgende, meer volwassen ordening kunnen komen.

Soms werk ik als adviseur en analist, dicht op bestuur, directie of RvT/RvC. Dan onderzoek ik wat er werkelijk gaande is: niet alleen wat er gezegd wordt, maar juist ook wat wordt vermeden. Ik verbind structuur, rollen en besluitvorming met het data- en AI-landschap én met de onderstroom van loyaliteit, angst, trots en macht. De uitkomst is een scherpe diagnose, zo teruggegeven dat het gesprek opent in plaats van dichtklapt.

In andere trajecten ben ik raadgever of executive coach voor één of enkele sleutelpersonen. Dan raken coaching en counseling elkaar: we werken aan innerlijke ordening (biografie, patronen, morele vragen) én aan concrete situaties van vandaag en morgen. Ik ben geen therapeut, maar een betrokken, scherpe gesprekspartner die helpt rol, innerlijk leiderschap en context opnieuw op elkaar af te stemmen—inclúsief de vraag: wat laat je aan systemen en AI, en waar moet jij zelf blijven kijken?

Wanneer de veranderdruk hoger is, verschuift mijn rol naar verandermanager of interventionist. Samen met het leiderschap ontwerp ik hoe de beweging kan landen: welke gesprekken waar nodig zijn, welke teams dragen, welke patronen eerst gezien moeten worden. Niet sturen op een blauwdruk, maar op een programmatische veranderlogica met ritme, leerloops, confrontatie en verankering. Ik breng structuur en samenhang; de organisatie kiest en draagt.

In grotere trajecten neem ik soms expliciet het programmamanagement op me: geen klassieke projectsturing, maar bewaken van de inhoudelijke lijn en het systemische perspectief. Ik voorkom versnippering door interventies te verbinden: leiderschap aan organisatieonderzoek, teaminterventies aan strategie, AI-projecten aan cultuur en ethiek. Zo ontstaat één verhaal: wat is nu, wat kan later, wat laten we.

Daarnaast werk ik geregeld als auditor of in een rol dicht tegen toezicht aan. Dan toets ik scherper en onafhankelijker: klopt de manier van organiseren nog bij de bedoeling? Zijn governance, cultuur en technologie in balans? Is het psychologisch veilig én data/AI-volwassen? Met mandaat om door te vragen op wat onder rapporten en presentaties ligt.

Al die rollen vallen samen in een paar heldere interventiegebieden: coaching & counseling (1-op-1 en kleine groepen), organisatieonderzoek & advies (samen scherp kijken en duiden), interventies en programmatisch veranderen (de beweging ontwerpen en begeleiden in het hart van het werk), en leiderschapsprogramma’s (waar persoonlijke ontwikkeling, systeem, cultuur, organisatievraagstukken en de plek van AI samenkomen).

Wij zien organisaties als levende systemen. Strategie, structuur, governance, processen, cultuur én digitale infrastructuur zijn geen losse onderdelen, maar uitdrukkingen van wat er onderliggend speelt. Wat aan de bovenstroom zichtbaar wordt—reorganisaties, nieuwe besturing, leiderschapsprogramma’s, cultuurtrajecten, AI-implementaties—staat altijd in verbinding met de onderstroom: angst, rouw om het oude, controlebehoefte, het verlangen erbij te horen, en de vraag wie mag spreken en wie niet.

Daarom werken we psychodynamisch én systemisch. Psychodynamisch: we nemen de innerlijke logica serieus—verdediging, projecties, overdracht, loyaliteiten—die gedrag en samenwerking sturen. Systemisch: we kijken naar het geheel—rol en mandaat, historie, krachtenveld, governance en toezicht. Individueel gedrag lezen we nooit los van het systeem waarin het ontstaat.

HUMAN–AI is voor ons geen apart thema, maar een lens die overal doorheen loopt. Data en AI bepalen steeds vaker wie wat ziet, wie wat mag weten, wie beslist, en wat als “logisch” of “waar” voelt. Technologie draagt dus ook macht, normen en blinde vlekken. We kijken daarom niet alleen naar mensen en structuren, maar óók naar de systemen die tempo, gesprek en keuzes mede sturen. AI is hulpmiddel én spiegel: wat zegt onze technologie over wat hier werkelijk belangrijk is?

Onze interventies volgen één beweging: kijken, duiden, kiezen, oefenen. We beginnen met kijken—diepte-interviews, observaties van cruciale overleggen, analyse van het krachtenveld en het digitale landschap, casuïstiek waar het echt schuurt. Onderzoek is bij ons nooit neutraal: al vragend verandert het perspectief.

Daarna duiden we: we formuleren hypotheses over onderstroom, patronen en systemische logica, inclusief de rol van technologie. We spiegelen die terug in gesprekken met bestuur, leiders, teams en professionals—niet als oordeel van buitenaf, maar als uitnodiging om preciezer te worden: wat herkennen jullie, wat niet, en wat durven we nu wél uit te spreken?

Van daaruit ontstaat keuze: welke beweging is nú nodig, en waar begint die—bij governance, bij het leiderschapscollectief, bij sleutelteams, of in het primaire proces? We helpen scherp te focussen: liever minder interventies die diep in het echte werk ingrijpen, dan een brede waaier aan losse activiteiten naast de lijn.

Tot slot oefenen we—altijd in de praktijk. Werkconferenties rond echte dilemma’s. Leiderschapslabs waarin de groep zelf materiaal is. Teamsessies op concrete conflicten, fouten en doorbraken. Ontwikkeltrajecten gekoppeld aan de agenda van morgen. Sessies waarin we samen “onder de motorkap” van systemen en AI kijken. Korte leerloops na spannende momenten, in plaats van eenmalige heidagen.

In al dat werk nemen wij een heldere positie in: gids, spiegel, tegenspreker. We brengen taal, structuur, scherpte en bedding. En tegelijk blijft het eigenaarschap waar het hoort: bij de organisatie, de leiders, de teams en de mensen zelf. Transformatie van binnenuit laat zich niet uitrollen; ze vraagt om de moed om jezelf en je systeem onder ogen te zien—juist wanneer technologie uitnodigt tot versnellen en verdoven.

Dat is de kern van DBVP: samen vertragen op de juiste plekken, zodat mens, organisatie en AI in een volgende, meer volwassen ordening kunnen komen.